#ပစ္စည်းဟောင်းများ_ရောင်းရန်ရှိသည်
——————————–ငြိမ်းကျော်
(ငွေတာရီမဂ္ဂဇင်း၊ စက်တင်ဘာလ၊ ၁၉၆၆)
အသံသွင်းစတူဒီယိုမှ ထွက်လာသည်အထိလည်း ကျွန်တော့်ဒေါသက မပြေနိုင်သေးချေ။ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်လျက်ရှိသည်။ ချုပ်တည်း၍မရလောက်အောင် ဖြစ်နေရ၏။ စတူဒီယိုဆီသို့ပြန်သွားကာ ဦးသီလနှင့် ရင်ဆိုင်ပစ်လိုက်ချင်သည်။ ပြောချင်ရာတွေပြောပစ်ကာ ဦးသီလ၏လည်ပင်းကို ဆွဲယမ်းကိုင်လှုပ်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
အကယ်တန္တု ဦးသီလသည် ကျွန်တော်နှင့် သက်တူရွယ်တူမျှသာဆိုလျှင် စတူဒီယိုထဲမှာပင် ရန်ပွဲဖြစ်နိုင်ဖွယ်ရာအကြောင်းရှိ၏။ သို့ပေလျက် ကျွန်တော့်ထက် အသက်ကြီးရုံမျှမက ဂီတ၌ ဝါရင့်နေသူတစ်ယောက် ဖြစ်သောကြောင့် ခေါင်းငုံ့ခံခဲ့ရ၏။
ဦးသီလ၏စကားတို့က ကျွန်တော့်နားကို ခါးသီးစေသည်။ နာလိုခံခက်လည်းဖြစ်စေသည့်နည်းတူ ရှက်လည်းရှက်ဖွယ် ဖြစ်ပေ၏။
“ ဒီမယ် မောင်ခင်မောင်မြင့်တင့်လွင်၊ ဂီတဆိုတာ အသံမြည်တိုင်း ဂီတမဟုတ်ဘူးကွ၊ တို့မြန်မာ့ဂီတဟာ စည်းနဲ့ကမ်းနဲ့၊ အကွပ်မဲ့ကြမ်းမဟုတ်ဘူးဆိုတာ မင်းသိစေချင်တယ်။ မင်းတို့က ဂုံးဂုံးဂွမ်းဂွမ်းနဲ့ အနောက်တိုင်းသီချင်းကို အတုယူပြီးတီးတယ်။ ငါတို့က သီချင်းကြီးတွေကို တီးတယ်၊ မင်းတို့ အခုတီးနေတဲ့ ကာလပေါ်ဟာ သီချင်းကြီးတွေကို အခြေပြုပြီး ဖြစ်ပေါ်လာရတာပါကွ။ မင်းက သီချင်းကြီးတွေကို အထင်သေးစကားပြောတော့ ငါကမေးရလိမ့်မယ်။ သီချင်းကြီးတွေရဲ့သဘောနဲ့ တန်ဖိုးကို မင်းကဘာနဲ့တိုင်းပြီး ဘယ်လိုတန်ဖိုးဖြတ်ပြီး ဘာကြောင့် အလကားဟာတွေလို့ ပြောနိုင်တာလဲ၊ ဖြေစမ်းပါဦး ”
ကျွန်တော်မဖြေနိုင်၍ ငေးကြည့်နေလိုက်ရသည်။ ဘာကိုဖြေရမှန်းလည်းမသိ။ သိလိုက်သည်မှာ တစ်ခုတည်းပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် ဒေါသဖြစ်လာခြင်းတည်း။ မျက်နှာပျက်သွားမည်မှာ သေချာသည်။ ရှိန်းကနဲပူထူသွားသည်ကို အမှတ်ထားမိ၍ဖြစ်၏။
“ သီချင်းကြီးမှာ အခြေခံဟာ ကြိုးသီချင်းပဲ။ အဲဒီကြိုးသီချင်းထဲမှာ အပါအ၀င်ဖြစ်တဲ့ ‘ သမန္တဇာကြိုး ’ ဆိုတာရှိတယ်။ မင်းကြားတောင်ကြားဖူးရဲ့လား။ မကြားဖူးမတွေ့ဖူးရင် ရှာဖွေကြည့်ကွာ၊ တွေ့တဲ့အခါ အဲဒီကြိုးသီချင်းရဲ့ အဓိပ္ပာယ်ကို မင်းရှင်းပြနိုင်ပါ့မလား၊ ရှင်းတယ်ဆိုတာက မြင့်နေသေးတယ်။ ဖတ်ကြည့်လို့ သဘောပေါက်နိုင်အောင်ပဲ ကြိုးစားကြည့်။ အဲဒီလိုလေ့လာကြည့်တဲ့အခါမှ မင်းတန်ဖိုးကို ရိပ်မိလာလိမ့်မယ်။ ဒီအခါမျိုးကျမှ သီချင်းကြီးတွေကို မင်းဝေဖန်ရင် သဘာ၀ကျလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တယ်။ မင်း မြန်မာလူမျိုးတစ်ယောက်မှန်ရင်တော့ အဲဒီကြိုးသီချင်းဖတ်ပြီးရင် သီချင်းကြီးတွေရဲ့တန်ဖိုးကို နားလည်မပေါ့ကွာ ”
ထိုစကားကို ဦးသီလပြောစဉ်က စတူဒီယိုထဲတွင် ဂီတသမားအတော်များများတို့ ရှိနေကြ၏။ သီချင်းကြီး သီချင်းခံပေါင်းများစွာကို အဆိုအတီးပိုင်နိုင်စွာရသော ဦးအမ္ဗုန်၊ ဒေါ်ပန်းမြိုင်၊ ဦးသီတာ(မန္တလေး)၊ ဦးဘိုးချို(ကျိုက်လတ်) စသော ဂီတပညာရှင်ကြီးများလည်း ရှိနေကြ၏။ ကာလပေါ်ဂီတတွင် အောင်မြင်ကျော်ကြားမှု အများဆုံးရနေကြသူများဖြစ်သော ကိုချစ်မြတ်၊ ကိုကြည်ငြိမ်း၊ မမြမြတင်၊ ကိုနန္ဒ(ဆိုဗီယက်ပြန်) တို့လည်း ရှိနေကြ၏။
သူတို့အားလုံးသည် ဦးသီလ၏စကားအဆုံးတွင် ကျွန်တော့်ကို ဝိုင်း၍ကြည့်ကြသည်။ စင်စစ်ဦးသီလသည် ကျွန်တော့်အရှက်ကို ခွဲခြင်းဟု ယူဆလိုက်သည်။
မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ ဦးသီလကို မကျေနပ်နိုင်ပါတော့ချေ။ အကယ်၍ ယနေ့အဖို့ အသံသွင်းစတူဒီယိုအတွင်းသို့ မရောက်မိလျှင် ယခုလိုဖြစ်မည်မဟုတ်။ အိမ်အရောင်းအ၀ယ်ကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ၀ယ်မည့်သူသုံးဦးနှင့်ချိန်းထားခြင်းမှာ အဆင်မပြေဖြစ်ခဲ့ရ၏။ သုံးဦးစလုံးက ပေါ်မလာကြသဖြင့် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ကာ ပြန်လာခဲ့သည်။ အပြန်တွင် စိတ်ရှုပ်ခြင်းကို ပြေပျောက်စိမ့်သောငှာ အသံသွင်းစတူဒီယိုသို့၀င်၏။ ၀င်၀င်ချင်း ဦးသီလနှင့် တွေ့သည်။ ဦးသီလနှင့် ကျွန်တော်သည် ခင်မင်ကြ၏။ ဂီတ၌ စည်းကမ်းကြီးသူအဖြစ်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ဂီတကိုထိလျှင် အပြောကြမ်းကြမ်းနှင့် တုံ့ပြန်တတ်သူအဖြစ်လည်းကောင်း ဦးသီလကို ကျွန်တော်သိသည်။
သို့သော် သမားရိုးကျ သီချင်းအဟောင်းအဆွေးကြီးများကိုသာ ဦးသီလ နားလည်သည်ဟု ကျွန်တော် မှတ်ချက်ချထားသည်။ ထို့ကြောင့် အထင်မကြီးပါချေ။
“ မောင်ရင် ဘာတွေလုပ်နေလဲ။ အသံလွှင့်ရက်ရော ရလာပြီလား ”
ဦးသီလ၏ မေးခွန်းကို ကျွန်တော်ဖြေလိုက်သည်။
“ လွှင့်ရက်ကတော့ မရသေးဘူး၊ ဒါပေမဲ့ သီချင်းတွေတော့ တိုက်နေတယ်၊ တိုက်ပြီးသားသီချင်းတွေကို မွမ်းမံနေရတာပဲ။ တချို့ကို တိုင်မင် ပြောင်းတယ်၊ တချို့ကို ကီးပြောင်းတီးတယ်။ ဒီတစ်ပတ် ဆစ်အိတ်တိုင်မင်နဲ့ တစ်ပုဒ်သွင်းမယ်။ ဒီတစ်ပတ်တော့ ဝုဒ်၀င်းဒ် လျှော့ပြီး ပါကတ်ရှင်း ခပ်များများသုံးမယ်လေ။ တင်ပနီနဲ့ ဘတ်စ်စွန်းရယ်၊ စပင်းနစ်ရ်ှဂီတာရယ် ပိုသုံးမယ်။ ပြီးတော့ ‘ သလိဗ်စ်အာရ် ဖောလင်း ’ ဆိုတဲ့သီချင်းကို ‘ ရော်ရွက်ဝါတို့ မြေသက်လေပြီ အချစ်ရေ ’ ဆိုတဲ့အမည်နဲ့ မှီးထားတယ်။ ကျွန်တော်ရေးပြီး ကျွန်တော်ဆိုမှာပဲ ”
ဦးသီလက ခေါင်းညိတ်သည်။ ကျွန်တော့်စကားကို သူနားလည်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ တူရိယာအခေါ်အဝေါ်တွေကိုပင် သူသိမည်မဟုတ်ပေ။ မသိ၍ ကျွန်တော်က ခပ်ဖိဖိလေးပြောလိုက်ပြန်သည်။
“ မြူးဇစ်ကို ကျွန်တော်တို့က ရီဆတ်ခ်ျလုပ်ပြီးမှ တီးမှုတ်တာဗျ။ အခုလည်း ကျွန်တော် တီထွင်နေတယ်။ အီးမေဂျာနဲ့တီးတဲ့ ဗီသိုဗင်ရဲ့ ဆိုနာတာနံဘားနိုင်းကို မြန်မာပြန်နေတယ်။ ပြီးတော့ ဒီတစ်ပတ်အသံလွှင့်တဲ့အခါ ဦးသီလနားထောင်ကြည့်ပေါ့။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း မောင်ရင်ကွဲရေးတဲ့သီချင်းကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် အသံသွင်းထားတယ်။ ကီးကတော့ အက်ဖ်ရှပ် မေဂျာ၊ အေရှပ်မိုင်နာနဲ့၊ နာမည်က ‘ ပြာသော ငိုရသောမျက်ရည် ’ တဲ့ ”
ဦးသီလအဖို့ရာ နားမလည်သော်လည်း ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လှုပ်နေလေသည်။ ပြန်လည်မေးမြန်းဆွေးနွေးခြင်း မပြုနိုင်သောအခြေသို့ ရောက်နေ၍ ကျွန်တော်က ဆက်ပြောလိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် ကိုနန္ဒတို့လို လူမျိုးရှေ့တွင်ဖြစ်၍ ခပ်၀င့်၀င့်ပြောရခြင်းလည်း ဖြစ်ပေသည်။
“ ဒါပေမယ့် မနေ့က ရစ်ချတ်နဲ့တွေ့တယ်၊ ရစ်ချတ်ကို သိတယ်မဟုတ်လား၊ ရေဒီယိုဘရိုတ်တီးရှိုးမှာ ဖေးမာ့စ်ဖြစ်နေတဲ့ ရစ်ချတ်ပေါ့။ သူက နောက်ဆုံးပေါ် ဝီးလ်လက်စ်တိုင်မင်နဲ့ သီချင်းစပ်နေတယ်လို့ ပြောတယ်။ ဝီးလ်လက်စ်တိုင်မင်က ပိုပြီးခေတ်မီတယ်ပြောတယ်၊ အဲဒါကို ရီဆာ့ခ်ျလုပ်ပြီးရင် ပိုပြီးတိုးတက်လာမှာပဲ။ ခက်တာက အသံသွင်းတဲ့အခါ ကီးချိမ်းများများနဲ့မှ ဖြစ်တာမဟုတ်လား၊ အသံရှာရတာကတော့ ခက်ခက်နေတယ် ”
ဤတွင် ဦးသီလက ပြောသည်။
“ မောင်ရင် သီချင်းကြီးတွေ များများတတ်ထားရင် အသံရှာတဲ့အခါ ပိုပြီးအဆင်ပြေလာလိမ့်မယ် ”
“ ဟာ…ဗမာသံစစ်စစ်ဟာ နားမစွဲဘူးဗျ။ သီချင်းကြီးဆိုတာတွေကလည်း ဘုရင့်ဘုန်းတော်ဘွဲ့တွေပဲ။ ပဒေသရာဇ်ဂီတက လူနဲ့မနီးစပ်ပါဘူးဗျာ၊ ဒါတွေက အလကားပါ၊ ဘာလုပ်မလဲ ”
ဟု ကျွန်တော့်အဖြေတွင် ဦးသီလက “ ဒီမယ် ” ဟု အစချီကာ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည်။
ဦးသီလပြောသော သမန္တဇာကြိုးကို ကျွန်တော်ရှာမည်။ ဖွေမည်။ တက်မည်။ ဦးသီလကို ငြိုး၍လက်စားချေမည်။
—
အိမ်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ညနေငါးနာရီခန့်ရှိပေပြီ။
“ လူလေးပြန်လာတာ နောက်ကျလှချည်လား၊ အမေတို့ လူလေးကို စောင့်နေတာနဲ့ ခုထိထမင်းမစားကြသေးဘူး။ ခဏ အမောဖြေပြီးရင် ရေမိုးချိုး။ ထမင်းစားချိန်တောင် အတော်လင့်နေပြီ ”
အမေသည် ကျွန်တော့်ပခုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ကရုဏာပြည့်သော အမေ့အကြည့်သည် ကျွန်တော့်ရင်ကို ကြည်နူးသွားစေသည်။ ပြုံးနေသောအခါ အမေ့ပါးပြင်မှာ ပါးရေတွန့်များဖြင့် အလှိုင်းလှိုင်းထ၍နေ၏။
အမေသည် အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်ပြီ ဖြစ်၏။ အဖေ့ထက် ခြောက်နှစ်မျှငယ်သော်လည်း အမေက အိုစနာနိုင်နေသည်။ သို့သော် အမေ့သွားတို့သည် ကျိုးခြင်း၊ နဲ့ခြင်း မရှိသေးပေ။
အဖေ၌ကား သွားသုံးလေးချောင်းမျှသာ ရှိလေသည်။ အဖေ့တွင် အမေ့ထက် ကုသိုလ်ကောင်းသော အချက်တစ်ခုရှိ၏။ ယင်းမှာ ဆံပင်မဖြူခြင်းပင်တည်း။ သို့ပေတည့် ဆံပင်ကျွတ်သည်။ ထို့ကြောင့် အဖေ့ဦးခေါင်းမှာ ဆံပင်ခပ်ကျဲကျဲသာရှိ၏။ ဆံပင်ကျဲပါးခြင်းသည်ကား အဘိုး၊ အဘွား၊ အဖေ၊ အမေတို့ လေးဦးစလုံး၏ တူညီကြသော လက္ခဏာတစ်ရပ် ဖြစ်ပေ၏။
အဘိုးသည် သတိကောင်းသော၊ မျက်လုံးကောင်းသောအရာ၌ ထူးခြားလှ၏။ အဘိုး၏အသက်မှာ ကိုးဆယ်ကျော်ဖြစ်သော်လည်း သတင်းစာကို မျက်မှန်မတပ်ဘဲဖတ်နိုင်သည်။ အဘိုးနှင့် သက်တူရွယ်မျှဖြစ်သော အဘွားသည် မျက်စိမှုန်၍ မျက်မှန်တပ်ထားရ၏။ သို့ပေလျက် ဤအိမ်တစ်အိမ်လုံးတွင် လူငယ်တို့နှင့်မခြား သန်မာဖျတ်လတ်သောသူမှာ အဘွားတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်၏။
အဘွားသည် အရွယ်တင်၏။ အသားအရေစိုပြည်၏။ အမေ့ထက်ပင် နုပျိုပုံရသည်။ အဘိုးနှင့် အဖွားသည် ကျွန်တော့်အမေ၏ မိဘနှစ်ပါးဖြစ်သည်။ အဖေ့ဘက်မှ အဘိုးနှင့် အဖွားသည်မူ အညာတွင်ရှိလေ၏။
“ ရေမြန်မြန်ချိုးနော် လူလေး၊ အအေးမမိစေနဲ့ ”
အမောပြေ၍ ရေချိုးရန် အင်္ကျီကြယ်သီးဖြုတ်နေစဉ် အမေက စိုးရိမ်စိတ်နှင့်ပြောသည်။ ထိုအခိုက် ဘုရားရှိခိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာသော အဘိုးက ကျွန်တော့်အနီးသို့ ရောက်လာ၏။
“ သံချောင်းလေး နေ့လယ်လောက်ပြန်ရောက်မယ်ဆိုပြီး ခုအထိ အလည်ကြူးရသလားကွ။ တယ်ခက်တဲ့သူငယ်ပဲ ”
အဘိုးသည် ကျွန်တော့်စိတ်တိုင်းကျ ကျွန်တော်ပြောင်းထားသော အမည်သစ်ကိုမခေါ်။ ငယ်နာမည်ကိုသာ ခေါ်လျက်ပြော၏။ အဘိုး၏ လျှာရှည်တတ်သော ၀သီကို သိသောအမေက ရေချိုးသွားရန်မျက်ရိပ်ပြ၍ ထွက်သွားလိုက်သည်။ အဘိုးတွင် စကားစတစ်ခုရမိလျှင် အမျှင်မပြတ်တတ်သဖြင့် ပြန်မပြောသည်က အကောင်းဆုံးဟု ကျွန်တော်သိပြီးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ရေတွင်းဆီသို့သွားသည်။ ရေတွင်းသည် အိမ်အတွင်း၌ပင်ရှိသည်။ ရေချိုးနေစဉ် အတွေးက ဦးသီလထံရောက်နေ၏။ ဦးသီလ၏စကားတို့ကို အောင့်သက်သက်နှင့် ကြားယောင်လျက်သာ ရှိလေ၏။
“ ဟဲ့ လူလေး၊ မင်းအိမ်ရောင်းဖို့ ကြော်ငြာထားတယ်ဆို၊ နေ့လယ်က အစ်မ လာမေးတယ်။ မနေ့ကသတင်းစာထဲမှာ ဖတ်လိုက်ရတယ်လို့လည်း အမေ့ကိုပြောသွားတယ်။ မင့်အဘိုးအဘွားသာသိရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြမှာပဲ။ မင်းအဖေသိရင်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်တော့မှာပဲ၊ ဘယ်နှယ်လုပ်လိုက်တာလဲ ငါ့သားရယ်၊ ခက်တာပဲကွယ် ”
အမေသည် ရေတွင်းဘောင်အနားတွင်ရပ်ရင်း ခပ်တိုးတိုးမေး၏။ အစ်မဆိုသည်မှာ အမေ၏အစ်မ ဖြစ်သည်။ အိမ်နှင့်တကွ ပစ္စည်းဟောင်းများရောင်းရန်ရှိသည်ဟု သတင်းစာထဲမှာ ငါးရက်တိုင်တိုင် ကြော်ငြာထားခဲ့သည်။
ကျွန်တော်တို့နေထိုင်ရာရပ်ကွက်သည် ပေါက္ခရ၀တီရပ်ကွက်ဖြစ်၏။ ဤရပ်ကွက်တွင် ကျွန်တော်တို့အိမ်တစ်အိမ်မှတပါး ကျန်သောအိမ်အားလုံးသည် ခေတ်မီပုံစံဖြင့် ဆောက်လုပ်ထားသော တိုက်များ၊ အိမ်များသာဖြစ်ပေ၏။
“ ပေါက္ခရ၀တီရပ်ကွက်အတွင်းရှိ ရှေးဟောင်းပုံစံဖြင့် ဆောက်ထားသော နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးတစ်အိမ်နှင့်တကွ အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ ပစ္စည်းဟောင်းများ ရောင်းရန်ရှိသည် ” ဟု ကြော်ငြာလိုက်သောအခါ ကျွန်တော်တို့အိမ်ဖြစ်ကြောင်း အတပ်သိနိုင်ပေသည်။ အမေ၏ အစ်မ ကျွန်တော့်ကြီးတော်သည် ယင်းသို့အသေအချာသိ၍ အမေ့ကိုလာရောက်မေးမြန်းဟန်တူ၏။ အကျိုးအကြောင်းမေးမြန်းရာမှ အမေသိသွားခြင်းဖြစ်ပေလိမ့်မည်။
“ ဟုတ်တယ်အမေ၊ ကျွန်တော် ကြော်ငြာကပ်ထားတယ်။ နောက်မှ အမေ့ကို အေးအေးဆေးဆေး ပြောပြမယ်နော် အမေ ”
အမေသည် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ စိတ်မကြည်လင်ဟန်ဖြင့် အပြင်သို့ထွက်သွားသည်။ ကျွန်တော် ဤအိမ်အားရောင်းရန် မကြာခဏပြောကြည့်ဖူးသည်။ အဘိုး၊ အဘွား၊ အဖေ၊ အမေတို့ အားလုံးက ကန့်ကွက်ကြသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကျွန်တော်လက်လျှော့ခဲ့ရ၏။
အဘိုး၊ အဘွားတို့ အားလုံးသည် လွန်စွာမှ ရှေးဆန်ကြ၏။ ခေတ်အမြင်၊ ခေတ်အသိတွင် ကျွန်တော့်ကို မမီဟု ကျွန်တော်ယုံကြည်သည်။ ကျွန်တော့်အဖို့ရာ ခေတ်ကို အမီလိုက်ရုံမျှမက ကျောပင်ကျောနိုင်သူတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ ယင်းအပြင် ကျွန်တော်သည် အယူအဆရေးရာ၌ ရဲရင့်ပြတ်သား တိပပီပြင် တိုးတက်သူတစ်ယောက်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ခိုင်မာမြဲမြံစွာ ယုံကြည်ထားသည်။
“ ဟေ့…အဟောင်းအဟောင်းတွေက အသစ်အသစ်တွေကြောင့် ချုပ်ငြိမ်းပေးရမယ်။ မချုပ်ငြိမ်းရင် ချုပ်ငြိမ်းအောင် လုပ်ပေးရမယ်။ ဟောင်းနွမ်းဆွေးမြေ့နေတာတွေအားလုံးဟာ အလကားပဲ။ တန်ဖိုးမရှိဘူး။ အသစ်တွေသာလိုအပ်တယ် ” ဟု ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း စဉ့်နီတုံး၏ အတွေးအခေါ်ကို လက်ခံကျင့်သုံးသည်။
“ ဟေ့ ရဲဘော် ခင်မောင်မြင့်တင့်လွင်၊ တော်လှန်ရေးဆိုတာ လုပ်ရဲတာကို ခေါ်တာ။ ရဲဘော်ဟာ အခုပဒေသရာဇ်ဆန်တဲ့ အဆောင်အယောင်တွေကြားမှာ မိန်းမောမနေသင့်ဘူး။ သက်ဦးဆံပိုင် ဧကရာဇ်စနစ်ရဲ့လက်ဝေခံ ပဒေသရာဇ်ရဲ့ ပကာသနဆန်တဲ့ ရဲတိုက်အိမ်ကြီးကိုဖျက်ပစ်၊ တော်လှန်ရေးအသိနဲ့ ဖျက်ဆောက်၊ ဒါမဟုတ်ရင် အရင်းရှင်တွေဆီမှာ ရောင်းပစ် ” ဟု တိုက်တွန်း၍ ရောင်းရန်ဆုံးဖြတ်ခြင်းဖြစ်၏။
ဟုတ်လှပါပေ၏။ မှန်လှပါပေ၏။ ကြော်ငြာ၍ လေးရက်မြောက်၌ ၀ယ်လိုသူသုံးဦးက ဆက်သွယ်သည်။ ညွှန်ကြားထားသော လိပ်စာရှိရာ သူငယ်ချင်းတစ်ဦး၏ အိမ်တွင် ၀ယ်လိုသူကို စောင့်ရသည်။ သူတို့မလာ၍၊ လာဖြစ်လျှင် ယနေ့ပင် အရောင်းအ၀ယ်တည့်ကောင်း တည့်ပေမည်။ အမြန်ဆုံးရောင်းဖြစ်အောင် ကြိုးပမ်းရမည်။
၀ယ်မည့်သူကြိုက်အောင် ပြောရမည့်စကားတို့ကိုလည်း စဉ်းစားထား၏။ စင်စစ်၌ ဤအိမ်ကြီးကို ရောင်းချရာတွင် စျေးကောင်းကောင်းရချင်မှ ရလိမ့်မည်။ အိမ်ကြီးသည် ကြီးမားလှသော်လည်း ခေတ်မမီပေ။ အိမ်ကြီးမှာ အခန်းပေါင်း ဆယ့်ခြောက်ခန်းရှိ၏။ နှစ်ထပ်လည်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ခေါင်မိုးမှအစ တစ်အိမ်လုံးတွင် စုလစ်မွန်းချွန်တို့ဖြင့်ပြီး၏။ ပန်းနွယ်၊ ပန်းခက်၊ အကွေ့အကောက်ပန်းပုရုပ်များလည်း ရှိသည်။ အ်ိမ်တိုင်များသည် ကျွန်းတိုင်အလုံးလိုက်ဖြစ်၏။ ဆင်၀င်တွင် ပန်းဆွဲများလည်း ဆင်ထား၏။ ၀ရန်တာမှာ ပတ်လည်၀ရန်တာဖြစ်သည်။ သည်ကတည်းက တောဆန်လှသည်။
၄င်းအပြင် လှေကားမှာ အတွင်းလှေကားဖြစ်သည်။ လှေကားလက်ရန်းသည် ပွတ်လုံးဖြစ်၏။ တိုင်လုံးလေးတွေလည်း တပ်ထားသည်။ မုန့်ကြိုးလိမ်နှင့်ပင်တူနေ၏။ ကျွန်းပျဉ်ကို ယိုးဒယားပန်းဖောက်ထားသော လိုက်ကာများလည်းရှိ၏။ နယားရုပ်တွေ၊ ကိန္နရာရုပ်တွေဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော အိမ်ထောင်ပရိဘောဂများမှာ မျက်စိရှုပ်စရာကောင်းလှ၏။
ထိုအရာများကို ကျွန်တော်က တော်လှန်ပစ်မည်။
ဤအိမ်အိုကြီးအစား ခပ်ကျယ်ကျယ်၊ ခေတ်မီတစ်ထပ်တိုက်တစ်လုံး ဆောက်မည်။ ရှေးရိုးကုလားထိုင်များအစား ဒန်းလော့ဆိုဖာများ ထားမည်။ နီညိုရောင် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ဗီရိုကြီးနေရာတွင် ခေတ်မီမှန်တင်ခုံနှင့် မှန်ဗီရိုလှလှပပများကို ထားမည်။ ထမင်းစားခန်းထဲရှိ မှန်စီရွှေချအုပ်၊ ဖလားစုံကွမ်းအစ်၊ လက်ဖက်အုပ်များထားသော စားပွဲနေရာတွင် ရေခဲသေတ္တာထားမည်။
ခေါင်းရင်းရှိ စစ်တုရင်ခုံနေရာတွင် ဇယ်တောက်ခုံကို ထားမည်။ စာကြည့်ခန်းရှိ ပေပုရပိုက်များကို ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့လှူပစ်ကာ အင်္ဂလိပ်စာအုပ်များ၊ ကာလပေါ်၀တ္ထုများကို သုံးဘက်မြင် မှန်ဗီရိုနှင့်ထားမည်။ ဟောင်းနွမ်းနေသော မှန်စီရွှေချ ဝါးပတ္တလားနေရာတွင် ဂျာမန်စန္ဒရားကြီးကို ထားရမည်။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းအိုးတင်သော စလင်းကျောက်စားပွဲကိုဖယ်ကာ ခေတ်မီလက်ဖက်ရည်ပန်းကန်အစုံ ထားမည်။ မီးရထားစက်ခေါင်းတွဲတံဆိပ် တိုင်ကပ်နာရီအစုတ်ကြီးနေရာတွင် လျှပ်စစ်နာရီချိတ်ထားမည်။
အကုန်အစင် ခေတ်မီအောင် ပြုလုပ်လိုက်မည်။ ခြံစည်းရိုးမှအစ ပြောင်းလဲပစ်မည်။ ယခုလို အုတ်တံတိုင်းအမြင့်ကြီး မကာရံတော့။ ဝါးပင်ပုပုလေးတွေ စိုက်မည်။
ပန်းခြံကိုလည်း ရွက်လှပင်များ စိုက်မထားတော့။ နှင်းဆီပင်နှင့် သစ်ခွပင်များချည်းစိုက်ထားမည်။
သည်စိတ်ကူးကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် ဤအိမ်ကြီးကိုရောင်းချပစ်မှ ဖြစ်မည်။ အဘိုးကိုယ်တိုင်ဆောက်ထားသော အိမ်ဖြစ်လင့်ကစား ရောင်းရပေမည်။ အိမ်အိုကြီးနှင့်လည်း နေရ၊ လူအိုကြီးတွေနှင့်လည်း နေရခြင်းသည် စိတ်ကို ညစ်နွမ်းစေသည်။ ထို့ကြောင့် ဆန့်ကျင်နေရခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ဦးတည်းသောသား၊ တစ်ဦးတည်းသောမြေးဖြစ်သူ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးလျှင် ခဏမျှသာဖြစ်လိမ့်မည်။
အရောင်းအ၀ယ်စာချုပ်ချုပ်ပြီးမှ အသိပေးလျှင် ဘာမှတတ်နိုင်တော့မည်မဟုတ်၍ ကျွန်တော်က ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ကြံစည်လိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်တော့်၏ ခေတ်မီသောအစီအစဉ် အောင်မြင်သွားလျှင် ကျွန်တော်တို့နေသော အိမ်ပုံစံသည် ခေတ်အမီဆုံးဖြစ်လာလိမ့်မည်။ အသုံးအဆောင်မှအစ ခေတ်မီလာလိမ့်မည်။ သစ်လွင်လှပတင့်တယ် ထည်ဝါလာပေလိမ့်မည်။ ခေတ်မီအနောက်တိုင်း တီးလုံးသံများနှင့် သာတောင့်သာယာ လာချေမည်မှာ မလွဲပေ။
ထိုအခါ၌ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း စဉ့်နီတုံးမှအပ ပတ်၀န်းကျင်တစ်ခုလုံးက အံ့သြချီးကျူးလာကြလိမ့်မည်။
—
ရေချိုးပြီးသောအခါ ထမင်းစား၏။ ထမင်းဝိုင်းတွင် စိတ်မ၀င်စားနိုင်။
ဦးသီလ၏ စကားတို့က ဖမ်းစားမြဲ ဖမ်းစားတတ်သည် ထင်၏။ သမန္တဇာကြိုးကိုရှာဖွေရန်သာ စိတ်စောနေ၏။
ထမင်းစားပြီးပြီးချင်း အဘိုး၏စာအုပ်ဗီရိုဆီသို့ သွား၏။ စာအုပ်ဗီရိုထဲတွင် ရှေးသီချင်းများနှင့်ပတ်သက်သော စာအုပ်သုံးလေးအုပ်ကို အမှတ်မထင်တွေ့မြင်ဖူး၏။ ရှာဖွေသောအခါ အလွယ်တကူ မတွေ့နိုင်ဘဲရှိနေ၏။ အတန်ကြာမှတွေ့သည်။ တွေ့သော် သမန္တဇာကြိုးကို ရှာ၍မရ။ မည်သည့်အခါကမျှ ထိုစာအုပ်များကို ကိုင်၍ပင် မကြည့်ခဲ့သော ကျွန်တော့်အား အဘိုးသည် ကွမ်းဆုံထောင်းနေရာမှ လှမ်းကြည့်၏။
“ ဟိုကောင်….တယ်ပြီးဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေလှချည်လား၊ စာအုပ်တွေနဲ့ ဘာအလုပ်ရှုပ်နေတာလဲ ”
“ ကြိုးသီချင်းတစ်ပုဒ်လိုချင်လို့ ရှာနေတာ မတွေ့လို့ အဘိုး ”
အဘိုးသည် ကွမ်းဆုံထဲမှ ကွမ်းဖတ်များကိုယူ၍ မြုံလိုက်ရင်း…
“ အမယ်….ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ကွာ၊ ငါသီချင်းတက်ပေးတုန်းကတော့ ကြိုးကျွတ်အောင်တောင် မသင်ချင်တဲ့ကောင်ကများ၊ ခုမှ ကြိုးသီချင်းလေးဘာလေးနဲ့ ”
မှန်လည်း မှန်နေပေသည်။ အဘိုးက ကြိုးသီချင်းများကို တက်ပေးဖူးသည်။ ကျွန်တော်က အထင်မကြီး၍ စိတ်ပါ၀င်စားခြင်းမရှိခဲ့။ ပျင်းရိစရာဟု သဘောပိုက်ကာ ဆက်ပြီးမသင်တော့။ ကြိုးသီချင်းကို သုံးပုဒ်နှင့် တစ်၀က်သာ သည်းခံ၍သင်ခဲ့သူ ကျွန်တော့်မှာ အဘိုးကို ပြန်မပြောတတ်တော့ပေ။
“ ဆိုစမ်းပါဦးကွာ၊ ဘာသီချင်းမို့လို့လဲ ”
“ သမန္တဇာကြိုးပါ အဘိုး ”
“ ငါ့စာအုပ်တွေထဲမှာ ရှာကြည့်လေကွာ ”
“ ရှာကြည့်ပြီးပါပြီ အဘိုး၊ သေသေချာချာကိုပဲ ရှာတာပါ။ တွေ့ကို မတွေ့ပါဘူး ”
အဘိုးသည် မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စဉ်းစားနေ၏။ ခေတ္တမျှကြာမှ သတိရသွားဟန်တူ၏။
“ ဒါဖြင့် ဘုရားခန်းထဲက ကျွန်းသေတ္တာထဲမှာ သွားကြည့်ချေ။ ‘ အရပ်ရပ်သီချင်းများ ’ ဆိုတဲ့ ပုရပိုက်တစ်ဆူရှိတယ်၊ သွားယူလာခဲ့ ”
အဘိုးပြောသည့်အတိုင်းသွားကြည့်ရာ အဆင်သင့်ပင်တွေ့ရ၍ အဘိုးလက်ထဲသို့ ပုရပိုက်ကို အပ်လိုက်သည်။ ပုရပိုက်ကိုဖွင့်၍ ရှာသည်။ တစ်၀က်လောက်အရောက်တွင် အဘိုးသည် စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်၏။
“ သူငယ်လေး ဒီအပိုဒ်ကိုဖတ်ပြစမ်း ”
ဖတ်လိုက်သောအခါ “ သမန္တဇာကြိုး ဖြစ်သည်ဘုရား ” ဟု တွေ့ရ၏။
“ သမန္တဇာ ရွှေယင်းမာ၊ သစ္စာလေးဆူပွင့်တော်မူ၊ နတ်လူကောင်းချီး ခေါ်သည်တည့်လေ၊ ခတ္တာဖြူသည် လူတည့်လေ။ ။ သမန္တဇာ ရွှေယင်းမာ သစ္စာပွင့်ပျို မပွင့်လို၊ မိုးကိုလင့်သည် ဖြစ်တော့မည်၊ ခတ္တာဖြူငယ်လူလေစွ။ ။ သမန္တဇာ ရွှေယင်းမာ၊ နက္ခတ်တာရာကြယ်များစွာ ရံကာစုံမက်၊ ရောင်ခြည်ထွက်ပါ၍၊ ရန်ဘက်ကယ်သူရာ ရောက်ချိန်…နေရှိန်ထား၍ဆိုသည်လေ…ခတ္တာဖြူ လူလေစွ။ ။ သမန္တဇာ ရွှေယင်းမာ၊ မြတ်စွာဘုရား ရှင်စောများကို ညွှတ်တွားခယ ပန်၏လေ ”
အသံနေ အသံထားမသိ၍ စာဖတ်သလိုဖတ်ပြပြီးသောအခါ အဘိုးကိုကြည့်လိုက်သည်။ အဘိုးသည် ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့် ကွမ်းမြုံနေ၏။
“ ပတ္တလားကို ဒီကိုယူလာခဲ့ ”
ပတ္တလားကိုသွားယူပြီး အဘိုးရှေ့တွင် ချပေးလိုက်သည်။ အဘိုးသည် လက်ခတ်ကို ထုတ်ယူ၏။ သမန္တဇာကြိုးကို နှုတ်မှဆိုလိုက်၊ တီးလုံးစမ်းလိုက်နှင့် အစဖော်နေသည်။
ကွမ်းတစ်ယာညက်ခန့်အကြာတွင် အဘိုးသည် အထစ်အငေါ့မရှိဘဲ တီးလုံးကို သုံးလေးခေါက်တီးပြီးပေပြီ။ မေ့နေဟန်တူသော ဆိုကွက်၊ တီးကွက်တို့သည် လုံးဝပေါ်ပေါက်လာသည်။
တစ်ဆက်တည်း ကျွန်တော့်ကို အဆိုချပေး၏။ ထို့နောက် စည်းဝါးလိုက်ခိုင်း၏။ စည်းအ၀င်မှား၍ အဆူခံရပြန်သည်။ ဝါးအချမှား၍ အမာန်ခံရပြန်သည်။ လေးငါးခေါက်မျှ ရလာသောအခါ စည်းဝါးလည်းမှန်လာ၏။ ဆိုဟန်လည်း မိစပြုလာ၏။ သည်တွင် အဘိုးသည် လက်ခတ်ကိုချ၍ ရာဇ၀င်ချီကာ ပြောပြလေတော့၏။ အဘိုး၏နိဒါန်းသည် အသေးစိတ်ကျလှသည်။ သီချင်းကို မည်သူရေးသည်။ မည်သည့်ခေတ်တွင် ရေးသည်။ မည်သည့်အတွက်ကြောင့် ရေးသည် ဟူသော အဖိုးတန်အချက်များကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်နှင့် ပြောပြနေသည်ဟု ကျွန်တော်နားလည်လာသည်။
“ အိမ်း…ငါ့ပညာတော့ ဆက်ခံမယ့်သူမရှိရင် ကွယ်တော့မှာပဲ ” ဟုလည်းပြောသည်။ အဘိုးသည် ရှေးဂီတ၌ ကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် ငယ်စဉ်ကဆိုလျှင် အဘိုးသည် သူ့သူငယ်ချင်းသုံးလေးဦးနှင့် တီးမှုတ်သီဆိုသည်မှာ နေ့စဉ်ဖြစ်သည်။ ‘ တေးဘုမ္မာ ’ သီချင်းကို လက်ဆွဲဘာဂျာနှင့် အဆိုအတီးနှစ်ဖက်ရသော ဘာဂျာဦးဘကျော်၊ ပလွေကြီးအမှုတ်ကောင်းသော ဦးဘမှော်၊ ဟွန်းတယော အထိုးကောင်းသော ဦးသာဗျောစသည်တို့သည် အဘိုး၏ဂီတသူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည်။ ရဟန်း၀တ်သွားသော ဦးဘကျော်မှတပါး ကျန်နှစ်ဦးမှာ ကွယ်လွန်သွားကြပြီဖြစ်၏။ အဘိုးသည် ကွယ်လွန်သွားသော သူငယ်ချင်းနှစ်ဦးနှင့် ရဟန်း၀တ်သွားသော ဦးဘကျော်တို့၏ ပလွေ၊ လက်ဆွဲဘာဂျာ၊ ဟွန်းတယောတို့ကို ယခုတိုင် တမြတ်တနိုး သိမ်းဆည်းထား၏။ အဘိုးသည် ဂီတကို သံယောဇဉ်ထားရှိ၏။ ကဆုန်လပြည့်၊ သီတင်းကျွတ်လပြည့်၊ တပေါင်းလပြည့် စသော နေ့ထူးနေ့မြတ်များ၌ ‘ ထူးမခြားနား ’ သီချင်းကြီးများဖြင့် ဗုဒ္ဓမြတ်စွာအား ပူဇော်ကန်တော့လေ့ရှိ၏။
“ တို့ဘုရားရှင် ကိုယ်တော်တိုင်က ဂီတမှာကျွမ်းကျင်တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကွယ့်၊ ပဉ္စသိင်္ခရဲ့ စောင်းသံအလျော့အတင်းကို ဆင်ခြင်ပြီး မဇ္စျိမပဋိပဒါကျင့်စဉ်ကို ရသွားတာ၊ ဘယ်အရာမဆို နှလုံးသွင်းတတ်ရင် ကုသိုလ်ဘာ၀နာရတယ် ” ဟုပြောလေ့ရှိသော အဘိုးသည် ယခုအခါတွင်လည်း သမန္တဇာကြိုး၏ အဓိပ္ပါယ်ကို အကျယ်တ၀င့် ရှင်းပြလျက်ရှိ၏။
“ အင်္ဂလိပ်ခေတ်တုန်းက တို့သီချင်းကြီးတွေက မျက်နှာငယ်ခဲ့ရတာပေါ့၊ ‘ ဘားဘားဘလက်ရှစ်ပ် ’ ကို သီချင်းလုပ်ဆိုပြီး အင်္ဂလိပ်ကြက်ဖ ဗိုလ်ကြက်ဖအက ကပြတဲ့လူကိုမှ အထင်ကြီးတတ်တာလားကွာ၊ ကျွန်ခေတ်ကတော့ ဗမာ့ဂီတကို ဘယ်သူကမှ အထင်ကြီးတာ မဟုတ်ဘူးကွ ”
နိဂုံးချုပ်သော အဘိုးစကားသည် ကျွန်တော့်ကို တုန်လှုပ်သွားစေ၏။ မြန်မာ့ဂီတကို အထင်သေးပြီး စော်ကားသော အလေ့အထ၊ အယူအဆသည် ကျွန်ခေတ်မှ အကျင့်ဆိုး၊ အကျင့်ဟောင်းဟု အဘိုးဆိုလိုက်ခြင်းက ကျွန်တော့်ကို ချောက်ခြားသွားစေ၏။
ကျွန်တော်သည် အဘိုး ဦးစာပုတီး၏မျက်နှာကို သေသေချချာကြည့်သည်။ အဘွားဒေါ်မယ်ခါ၊ အဖေဦးသြဘာ၊ အမေဒေါ်ပြည်စိုးတို့ကို ကြည့်သည်။ ပတ္တလားအိုကြီးကိုလည်း ကြည့်သည်။ ထို့နောက် အိမ်အိုကြီး၊ ရှေးဆန်လှသော ပရိဘောဂတို့ကိုလည်း ကြည့်သည်။ ပုရပိုက်ကိုလည်း မြတ်နိုးစိတ်ဖြင့် ကြည့်သည်။
—
မနက်ဖြန်ကျလျှင် ဦးသီလနှင့်သွားတွေ့မည်။
သမန္တဇာကြိုး အကြောင်းခြင်းရာကို အတ္ထုပ္ပတ္တိနှင့် ရှင်းပြလိုက်ဦးမည်။ ကျွန်တော် မြန်မာလူမျိုးတစ်ဦးမှန်ကြောင်း သိသွားရလိမ့်မည်။
သည်မျှမက သတင်းစာတိုက်သို့လည်း ကြော်ငြာတစ်ခုပေးရန် သွားရပေဦးမည်။
ထိုကြော်ငြာမှာ
‘ အိမ်နှင့်တကွ ပစ္စည်းဟောင်းများ ရောင်းရန်ရှိသည်ဟု ကြော်ငြာခဲ့ခြင်းကို ရုပ်သိမ်းလိုက်ပါကြောင်း ’ ။ ။
______________*************______________
#ငြိမ်းကျော်
#ပစ္စည်းဟောင်းများရောင်းရန်ရှိသည်
#shared_by_louis_augustine_ပေ့ခ်ျထဲမှကူးယူမျှဝေပေးပါသည်။
စာပေဟောပြောပွဲမှ ထပ်ဆင့်ကူးယူသည်။
စာပေချစ်မြတ်နိုးသူများအားလုံး ရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ..🥰