Author: Story

_____________ဂျာနယ်ကျော်မမလေး ဤမြို့သို့ ရောက်လာခဲ့သည်မှာ ၁၅ ရက်ခန့် ရှိလေ ပြီ။ လက်ထပ်ပြီးပြီးချင်း လိုက်လာခဲ့ရသဖြင့် မိဘများကို လွမ်း ဆွတ်လှ၍ ပထမသော် နေလို့ထိုင်လို့မရအောင်ပင် ဖြစ်မိ သည်။ ကျွန်မ၏ ခင်ပွန်းသည်မှာ သူ့အလုပ်ဝတ္တရားအတိုင်း ဂါတ်နှင့်သာ

လူကြမ်းမင်းသားကြီး အံ့ကျော်သည် သရုပ်ဆောင်ခ မလိုချင်ပဲ အကယ်ဒမီသာ လိုချင်ကြောင့် ဒါရိုက်တာကြီးဘဘသုခ ကို ပူဆာလေသည်။ ၁၉၈၉ ခုနှစ်ထုတ် “ရုပ်ရှင်သစ္စာမဂ္ဂဇင်း” အတွဲ(၉) အမှတ် (၃) စာအုပ်ဟောင်းလေးကို သိမ်းထားတဲ့ စာအုပ် ထုပ်ထဲမှာ တွေ့လိုက်ရတော့

  #သာဓု   ”အမီနာရေ …ဟာမက် ဘယ်သွားလဲဟေ့” ”မရှိဘူးအစ်ကို ထီးသွားပြင်တယ်” ”ဩ…သြ” ”ဘာခိုင်းမလို့လဲ အစ်ကို” ”အေးကွယ် အစ်ကို ထမင်းစားမကောင်းလို့ လမ်းထိပ်မှာ ဟင်းတစ်ခွက် သွား၀ယ်ပေးပါလား” အမီနာသည် ထိုစကားကြားသည်နှင့် ချီထားသောကလေးကို

~~~~~~~~~~~~~~~~~ မိုးမိုး(အင်းလျား)   ပူအိုက်ဆူညံပြီး ကွာစေ့ခွံတွေ၊ ဖရုံစေ့ခွံတွေ၊ အမှိုက်သရိုက်တွေ ခြေချ မလွတ်သော ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှ နှစ်ယောက်သား ထွက်ခဲ့ကြစဉ် မောင်က မြ လက်ကလေးကို ကိုင်ထားဆဲပင် ဖြစ်သည်။   ကလပ်စ်ပြီးချိန် အခန်းဝမှာ

📚📚📚📚📚📝သုမောင်📝   သည်မနက် နှင်းထုက သိပ်သည်းစွာ ကျနေသည်။ တက္ကသိုလ် ပရိဝုဏ် အတွင်းမှာ ကျန်းမာရေးအတွက် လမ်းလျှောက် လာကြသော လူနှင့် ခွေးများ မနည်းလှပါ။ မှုန်ဝါးဝါး နှင်းထု အကြားမှာ အရွယ်လွန် ဂျူးလီးယက်ကို

✍️ ခင်ခင်ထူး   (မဟေသီမဂ္ဂဇင်း၊ ၂၀၀၂ခုနှစ်၊ ဇန်နဝါရီလ)   ရပ်ကွက်ကလေးထဲက လူတွေကတော့ သူ့ကို “ဗြဲကြီး” လို့ ခေါ်ကြတယ်။ အမှန်က ပြဲကြီးဆိုတာကို အသံထွက်အတိုင်း ခေါ်လိုက်တော့ ဗြဲကြီးဖြစ်သွားတာပါ။ သူ့နာမည်အရင်းကတော့ အောင်သိန်းထွန်းတဲ့။

——————မစန္ဒာ   “ဟောတော့”   မြသူဇာက ယခုလကုန်လျှင် ကုမ္ပဏီရုံးချုပ်မှနေပြီး လှိုင်သာယာစက်ရုံကို ပြောင်းပြီး အလုပ်ဆင်းရတော့မည်ဟု ပြောတော့ အမေ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ သူ့လက်မှ ခြွေလက်စချဉ်ပေါင်ရွက်အကောင်းများကို အမှိုက်တွေ ထည့်ထားသော ဆန်ကာထဲသို့ ယောင်ယောင်မှားမှားနှင့် ပစ်ထည့်လိုက်သည်။

———————မင်းလူ   “မြန်မာလူမျိုးတွေဟာ အားရင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပဲ ထိုင်နေကြတာပဲ”ဆိုသောစကားကို မကြာခဏ ကြားရသည်။ နိုင်ငံခြားသားတွေက ပြောခြင်းတော့မဟုတ်။ မြန်မာအချင်းချင်းက ပြန်ပြောခြင်းသာဖြစ်၏။ အထူးသဖြင့် အလုပ်နှင့်လက်မပြတ်အောင် လုပ်ရင်း တိုးတက်ကြီးပွားဖို့ အမြဲကြံစည်နေသူများနှင့် နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်ဖူးသူတချို့က ပြောကြခြင်းဖြစ်၏။

သူငယ်ချင်းများ အားလုံးတိတ်ပြီး ငြိမ်နေကြသည် ။   သူတို့ မျက်နှာပေါ်တွင် ဘာစကားကို အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင် ပြောရမည်ဆိုတာ ရှာမရခြင်း ၊ စိတ်မကောင်းဖြစ်ခြင်း နှင့် ဘာဆက် လုပ်ရမယ်ဆိုတာကို ဝေခွဲမရခြင်းတို့ ပြည့်သိပ်ကျပ်ညပ်၍ နေကြသည် ။