Novel

💢 – (သာဂဒိုး) 💢 …. ဆရာဝိဇ္ဇာကြီး၏ ဆောင်ပုဒ်များ – မှတ်ရန် – (၁) #ခေတ်မီသူတိုင်း_မယားငယ်ယူကြသည် (၂) #မျိုးချစ်သူတိုင်း_မယားငယ်ယူကြသည် (၃) #ကြီးပွားလိုသူတိုင်း_မယားငယ်ယူကြသည် (၄) #ယောက်ျားကောင်းဖြစ်လိုသူတိုင်း_မယားငယ်ယူကြသည် (၅) #မယားငယ်သည်_အာဟာရဓာတ်အပြည့်ဆုံးသောအာဟာရဖြစ်၏

သူ့နာမည်မှာ ရန်ကနားလား၊ ဆွပ်ပယားလား မည်သူမှ ကောင်းစွာမသိကြ။ သူ့ကို သည်ရပ်ကွက်ပတ်ဝန်းကျင်မှ အဘိုးကြီးဟူ၍လည်းကောင်း၊ အရာကြီးဟူ၍ လည်းကောင်း ခေါ်ကြသည်။ ကလေးများကမူ“ကုလားဘိုးကြီးလာပြီ၊ ကုလားဘိုးကြီး လာပြီ” ခပ်ငယ်ငယ် ကလေးများက သူ့ကိုတွေ့လျှင် နောက်ဆုတ် နောက်ဆုတ်နှင့် ထွက်ပြေးကြသည်။

  (၁) အပြာနုရောင် လက်ရှည်အင်္ကျီကို ခင်သက်ရီ မကြိုက်တာ ကြာခဲ့ပြီ။ ဘော်ကြယ်တချို့ပင် ပြုတ်တည်းတည်း ဖြစ်နေသည်။ နောက် အပြာကလည်း နည်းနည်းနုလွန်းသည်။ မီးရောင်အောက်မှာ အရောင်ငုပ်နေသည်ဟု ထင်သည်။ နောက် သူနှင့် တွဲဝတ်သည့် ထဘီက

——————————————- တပည့်ကျော် ဟန်စုနဲ့ ဆွေးနွေးခန်း ————————————- ခန္တီးမှာ မြို့နယ် ပါတီယူနစ် လာဖွင့်တာ မကြာသေးဘူး။ ကျွန်တော် ဆေးရုံကို သွားရင် အသစ်ဖွင့်လိုက်တဲ့ ပါတီယူနစ်ရှေ့က မဖြတ်မဖြစ် ဖြတ်ကို ဖြတ်ရတယ်။ ဒိပြင်က ကွေ့ကောက်

#မစန္ဒာ သုဝဏ္ဏသာမ သတို့သားသည် မျက်မမြင် မိအိုဖအိုတို့အား လုပ်ကျွေးပြုစုသူ ဖြစ်သည်။ အဆိပ်လူးသော မြားက ရင်ဝတွင် စူးဝင်ခဲ့သော်လည်း သစ္စာတန်ခိုးကြောင့် မြားဆိပ် လျှောကျကာ အသက်ချမ်းသာခဲ့သည်။ ရွှေအိုးလည်း ရသည်။ မိဘနှစ်ပါးလည်း မျက်စိ အလင်း

#မစန္ဒာ   “တတ်များ တတ်နိုင်ရင်လေ…” ထိုအတွေးလေးများကို ကိုဖြိုး အမြဲတွေးခဲ့ဖူးသည်။ ငယ်ငယ် တုန်းကတော့ “တတ်များတတ်နိုင်ရင်လေ-ချိုချဉ်တွေ ကိတ်မုန့်တွေနဲ့ အိမ် ဆောက်မှာ” “တတ်များတတ်နိုင်ရင်လေ-အရမ်းအရိုက်ကြမ်းတဲ့ တီချယ် ဒေါ်စီစီထွေးကို ကျောင်းပြောင်းပစ်လိုက်မှာ” “တတ်များတတ်နိုင်ရင်လေ၊ အဖေနဲ့အမေကို သူဌေးလိုထားမှာ”

———————————————- #မစန္ဒာ အပေါ်ထပ်ဘုရားစင်ရှေ့က သစ်သားပက်လက်ကုလားထိုင်လေးတွင် အဘွားအမြဲထိုင်တတ်သည် ။ နေ့ရောညပါ ထိုင်ရလွန်းသဖြင့်် စစ်စိမ်းရောင်ကုလားထိုင်၏ဖျင်လေးမှာ အရောင်တွေပင် လွင့်ပြယ်နေပြီဖြစ်သည် ။ အဘွား၏အသက်က ရှစ်ဆယ်ကျော်နေပြီမို့ အပေါ်တက်အောက်ဆင်း သိပ်မလုပ်ဖြစ်တော့ပေ ။ အပေါ်ထပ်တွင် ရေချိုးခန်းရောအိမ်သာပါရှိတော့ အောက်ထပ်ဆင်းရန်လည်း

———————–မင်းလူ “ခုခေတ်ကြီးမှာ အီးမပါရင် အလုပ်မဖြစ်တော့ဘူးဗျ” ဟု သူက အရင်းမရှိ အဖျားမရှိပြောရင်း စားပွဲမှာ ၀င်ထိုင်သည်။ ကျွန်တော်တောင် သူ့စကားကို ရုတ်တရက် နားမလည်ဘဲ ကြောင်သွားသေးသည်။ ပြီးမှ သဘောပေါက်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာထိုင်နှင့်ပြီးသားဖြစ်သော ဆိုက်ကားဆရာနှင့် ဇင့်အရည်ကျိုလုပ်ငန်း

တောင်ကြားထဲတွင် တစ်လုံးတည်းသာ ရှိသောအိမ်သည် ခပ်နိမ့်နိမ့်တောင်ကြားကလေးတစ်ခုထိပ်တွင် ရှိသည်။ တောင်ပေါ်မှ ဆီးကြည့်လိုက်လျှင် မြစ်၊ ထို့နောက် ခြံ၊ ထို့နောက် ပြောင်းပွင့်တွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် ပွင့်နေသည့် ပြောင်းခင်းကို မြင်ရသည်။ ကြည့်လိုက်လျှင် အမြဲလိုလိုပင် အထွက်ကောင်းမည့်ပုံ ပေါ်နေသည်။